حجت الاسلام والمسلمین موسوی مطلق: بسم الله الرحمن الرحیم بَلْ أَنَا، یا إِلَهِی، أَکثَرُ ذُنُوباً، وَ أَقْبَحُ آثَاراً، وَ أَشْنَعُ أَفْعَالًا، وَ أَشَدُّ فِی الْبَاطِلِ تَهَوُّراً، وَ أَضْعَفُ عِنْدَ طَاعَتِک تَیقُّظاً، وَ أَقَلُّ لِوَعِیدِک انْتِبَاهاً وَ ارْتِقَاباً مِنْ أَنْ أُحْصِی لَک عُیوبِی، أَوْ أَقْدِرَ عَلَی ذِکرِ ذُنُوبِی. بلکه من- اى خداوندم- بسیار گناهکارترم ‌و‌ زشت کردارترم ‌و‌ بی باک و سخت (تهور)در‌ باطل ‌و‌ تبهکارى ‌و‌ ضعیفترم پیش طاعت  تو‌ از‌ روى آگاهى از‌ حیث آگاهى ‌و‌ بیدارى ‌و‌ کمترم مر وعید ‌تو‌ ‌را‌ ‌از‌ حیث بیدارى ‌و‌ انتظار‌.
نکات مهم این فراز عبارت است از: ۱.اعترافات به : زیادی گناه و زشت کرداری و…. این اعتراف فقط پیش خدا جایز است و غیر خدا حرام است، در ادعیه و زیارات بسیار فراوان است و دارای اثار فراوان است در دعای ۱۲و۳۲از این اعترافات امده است. ۲.اعتراف به نداشتن اینکه  آنچه لازمه بندگی است .۳.تهور در باطل که همان گناه است، ۴.سستی در طاعت و فرمانبرداری.