وقتی ما مجموعه از رفتارهای خصمانه اروپا را در این چند وقت شاهد بودیم از جمله تحریم‌ها در حوزه کشتیرانی، تحریم هواپیمایی که اعمال کردند، قطعنامه ضد ایرانی در موضوع حقوق بشر که صادر شد و اخیر هم که قطعنامه شورای حکام را با پیشنهاد سه کشور و آمریکا علیه ایران صادر شد. وقتی این رو می‌بینیم که در پی این اقدامات خصمانه این بحث گفتگو مطرح می‌شود، تردید ایجاد می‌شود در موضع و جایگاهی که ایران می‌خواهد وارد مذاکره بشود. لذا نتیجه اش محل تردید است. نکته دیگر این که ما با اروپا تجربه خیلی روشنی داریم. از دوره آقای خاتمی که گفتگوهای انتقادی ناموفق بوده بگیرید تا همین بحث توافق هسته‌ای برجام، که خیلی روشن کرده اروپا فاقد اراده و فاقد توانایی برای حل مسائل ایران هست. حتی در همین بعد از جنگ اوکراین هم فرصت‌های زیادی بود که اروپایی‌ها می‌توانستند استفاده بکنند و نیاز هم داشتند اما باز هم اتفاقی رو ما مشاهده نکردیم. لذا من تردیدهای زیادی دارم در اینکه اصلاً چرا با این برنامه رسانه‌ای با این سیاست رسانه‌ای اتفاق میفتد. راستش فکر می‌کنم بیشتر مصرف داخلی برای کشور خودمون داره تا اینکه بخواد مسئله‌ای رو از ما در حوزه روابط خارجی حل کند.