حجت الاسلام والمسلمین موسوی مطلق: بسم الله الرحمن الرحیم فِی سَرَّاءَ کنْتُ أَوْ ضَرَّاءَ، أَوْ شِدَّةٍ أَوْ رَخَاءٍ، أَوْ عَافِیةٍ أَوْ بَلَاءٍ، أَوْ بُؤْسٍ أَوْ نَعْمَاءَ، أَوْ جِدَةٍ أَوْ لَأْوَاءَ، أَوْ فَقْرٍ أَوْ غِنًی. از اجابت ناامیدم مکن چه خوش باشم یا ناخوش، سخت یا خوشگذران، تندرست یا گرفتار، حاجتمند و در بد حالی یا در نعمت، فراخ روزی یا تنگ زندگی، نیازمند یا بی نیاز آنچه در این فراز قابل توجه است این است همچنان که نیازمند این هستیم که در همه حال یاد خدا باشیم این تمنا هم وجود دارد که خدا ما را در همه حالات که ذکر شد فراموش نکند که البته رجاء واثق است که اینچنین باشد. چرا چنین نباشد که به قول جناب نظامی: حاجتگه جملهٔ جهان اوست محراب زمین و آسمان اوست و یا به قول سنایی: احد لیس کمثله صمد لیس له ضد لمن الملک تو گویی که مر آن را تو سزایی و حق همین است که خود فرمود: یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَی اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ.