ایده های ظریف، ولی خطرناک

باورش سخت است فردی که زمانی وزیر خارجه ایران بوده است، علیه قوی شدن ایران مطلب بنویسد، آن هم با این توجیه سست که چون «قدرت ایران می تواند دیگران را ناراحت کند» لذا باید به سوی «منطقه قوی» تغییر جهت دهد! طبق این استدلال، ممکن است که دیگران از پیشرفت ایران نیز ناراحت شوند، لذا باید از پیشرفت ایران نیز دست کشید و برای «پیشرفت منطقه» تلاش کرد. این ایده های ساده لوحانه در حالی طرح می شود که کشورهای منطقه چهارنعل به سوی قوی تر شدن می تازند و به تنها چیزی که فکر نمی کنند، ناراحت شدن ایران است.
ممکن است که ظریف واقعاً احساسات ظریفی داشته باشد و با توجه به نگاه رمانتیکش به سیاست خارجی، برای ایجاد یک «منطقه خوشحال» به ایرانی ضعیف رضایت دهد. اما اگر این کشورهای منطقه، به ایران ضعیف رضایت ندهند و بخواهند که آن را تجزیه کنند و خوشحال تر شوند که اساساً ایرانی وجود نداشته باشد، چه؟
اینجاست که استدلال های ضعیف ظریف، خطرناک هم می شوند، بویژه زمانی که موضوع توان دفاعی ایران مطرح می شود. وی در استدلال مشابهی می گوید: « تهران همچنین می‌تواند تأکید خود بر قدرت دفاعی مادی – تأکیدی که اغلب برداشت از تهدید را تقویت می‌کند – را مجدداً تنظیم کند و در عوض همکاری و هماهنگی را، به ویژه در سطح منطقه‌ای، در اولویت قرار دهد.»
باورش دشوار است اما ظریف می گوید توان دفاعی ایران – دقت کنید که توان دفاعی، نه توان تهاجمی- می تواند موجب شود که کشورهایی برداشت تهدیدآمیز از آن داشته باشند. یعنی آفند که هیچ، ما حتی به دنبال تقویت پدافند هوایی هم نباشیم چرا که خدای ناکرده برخی کشورهای منطقه از جمله رژیم صهیونی ممکن است ناراحت شوند که ایران این نیت شوم را در سر داشته باشد که بخواهد در برابر حملات خارجی از مردمانش دفاع کند!
ضدیت با ایران در این مقاله ظریف که در فارن افرز به چاپ رسیده است، به قدری عجیب و باورنکردنی است که بعید نیست پای فرانچسکو نامی در میان بوده باشد و ظریف طبق عادت همیشگی اش بدون خواندن، آن را تایید کرده باشد!
ظریف می نویسد که «ایران می‌تواند با ایالات متحده برای مدیریت اختلافات خود، با شروع مسئله هسته‌ای و تحریم‌ها، تعامل کند.» مگر می شود یک وزیر خارجه اینقدر بر یک تجربه شکست خورده پافشاری کند؟ روشن است که ایران می تواند تعامل کند، اما مشکل اینجاست که آمریکا نمی تواند و نمی خواهد تعامل کند. اساساً با وجود سیاستمدارانی همچون ظریف چه نیازی به تعامل و مذاکره دارد؟! وقتی یک سیاستمدار باسابقه اینگونه دست های خودش را بالا برده است وعلیه ایران قوی و توان دفاعی نظریه پردازی می کند، چه نیازی به مذاکره و تعامل وجود دارد؟ مذاکره برای ملت های مبارز و مقاوم است، نه کشورهایی که توان دفاعی خود را کاهش می دهند و از قوی شدن دست می کشند تا مبادا دیگران ناراحت شوند.
توصیه ما به ظریف آن است که متن هایی که امضا می کنند یا مورد تایید قرار می دهند، یک بار بخواند و به فرانچسکوها اعتماد نکند. چرا که مفاد این مقاله به حدی ضد ایران و ضد منافع ملی است که بعید است توسط کسی که تعلقی به این مرز و بوم دارد نوشته شده باشد.