توسط : تکرار سخنان روحانی توسط سخنگوی دولت:
روز گذشته، سخنگوی دولت در نشست خبری خود هنگام پرداختن به موضوع آب، بار دیگر یک ادعا را که گویا آنقدر تکرار شده که به باور جمعی اصلاح‌طلبان تبدیل گشته به زبان آورد. “اثرات تحریم را نمی‌توانیم در موضوع آب نادیده بگیریم.” با بررسی دقیق‌تر نوع ادبیات اصلاح‌طلبان و گرایشات سیاسی وابسته به آن‌ها در سالیان اخیر می‌توان این انتقاد را به صورت جدی به آن‌ها وارد دانست که ادبیات‌سازی‌هایی که در سالیان اخیر علیه رقبای سیاسی خود کرده بودند را در واقع خودشان به آن مبتلا هستند.
مدیریت این جریان بر کشور همواره با عطشی بی‌پایان برای مذاکره همراه بوده و هر موقع مسئولیت امور را به عهده گرفتند یک جهان فرصت برای رشد کشور را به گوشه‌ای رانده‌اند و سعی کرده‌اند همه چیز را در مذاکره با آمریکا خلاصه کنند. القای یک تصویر خیالی؛ اگر مذاکره باشد همه چیز هست، مذاکره نباشد آب خوردن هم نیست. حالا تحریم برای چه کسی نعمت بوده؟ کاسب تحریم کیست؟ اگر این موضوع را که با وجود تحریم هم می‌توان کشور را اداره کرد و تحت فشار تحریم ظرفیت‌هایی در داخل فعال کرد که شاید در حالت عادی جزو وابستگی‌های کشور به خارج کشور حساب می‌شوند با ادبیات تحریم نعمت است مورد تمسخر قرار می‌دادند، اکنون باید پاسخ دهند تحریم برای چه کسی نعمت بوده؟
آیا غیر از این است که از بدو وجود هر نوع ناتوانی خود در مدیریت کشور را به تحریم گره زده‌اند؟ آنقدر که اصلاح‌طلبان با اسم تحریم در فضای سیاسی کشور کاسبی رای کرده‌اند و مردم را فریب داده‌اند تا صندلی‌های مدیریتی کشور را تصاحب کنند را در کنار ادعای‌شان مبنی بر کاسبی رقبای‌شان از تحریم بگذاریم مشخص می‌شود چه کسی در واقعیت با تحریم کاسبی کرده است. با وجود اینکه خانم سخنگو در پاسخ‌های خود به مسئله آب راه حل‌هایی را برای این موضوع برشمرد و نشان داد چند گام از رئیس دولت یازدهم و دوازدهم در فهم از مدیریت جلوتر است اما تا زمانی که چشم امید برای همه چیز به غرب دوخته شده باشد باید فاتحه‌ی هرگونه امید برای چاره‌جویی دولت در مقابله با مشکلات را خواند. این راه حل‌ها تازه پس از ماه‌ها تلاش دلسوزان برای قانع کردن قوه مجریه برای وجود امکان برای مدیریت به ادبیات دولتی‌ها راه پیدا کرده و گزینه اول دولت بعد از هر پیشآمدی پناه بردن به دامان تحریم برای توجیه ضعف مدیریتی است.
چندی پیش روزنامه سازندگی نیز با همین ادبیات در حمایت از رئیس دولت یازدهم و دوازدهم به میدان آمده بود و با جسارتی مثال زدنی عنوان متن را نیز «رابطه کمبود آب و تحریم‌ها» گذاشته بودند. بخش‌هایی از آن توسط خبرنگار روزنامه و بخش‌هایی دیگر به نقل از محمد مهاجری، عضو شورای اطلاع‌رسانی دولت، و سعید شریعتی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب که سابقه بازداشت و محاکمه دارد، نوشته شده. ایده محوری متن این است که از کیفیت هوایی که تنفس می‌کنیم و آبی که می‌نوشیم تا قیمت نان همگی مرتبط با تحریم‌های خارجی هستند. در این گزارش استدلال‌های ضعیفی به نقل از این دو فعال سیاسی غیرمتخصص ارائه شده که نشان‌دهنده روح سیاسی و غیرعلمی حاکم بر آن است. گزارش مدعی است تحریم مانع واردات تجهیزات و تکنولوژی شده، اما واقعیت این است که اگر اراده برای پیشرفت باشد، توان داخلی همراه با همکاری با دوستان خارجی مثل چین، که تجربه موفق در حل بحران آب و آلودگی دارد، می‌تواند به تامین مایحتاج حوزه‌های مختلف کمک جدی کند. اما این موضوعات و فرصت‌ها جایگاهی در منظومه فکری اصلاحات ندارد. به هر نحوی که شده باید با آمریکا توافق کرد. لازم باشد معیشت مردم، کار تولیدکننده داخلی به گروگان گرفته می‌شود و فرصت سرمایه گذاری و همکاری با شرق سوزانده می‌شود تا مردم شیر فهم شوند همه چیز درتوافق با آمریکا خلاصه می‌شود.
مرور افشاگری بروجردی، رئیس پیشین کمیسیون امنیت ملی مجلس که اتفاقا از حامیان برجام نیز بوده است، درباره پس زدن سرمایه‌گذاری چینی‌ها در ساخت راه‌آهن سریع‌السیر تهران-مشهد و تهران-تبریز از سوی آخوندی، وزیر راه دولت روحانی؛ آن هم با این استدلال که برجام در حال به نتیجه رسیدن است و بهتر است با اروپا و فرانسه کار را پیش ببریم؛ نیز تصویر بهتری از این موضوع ارائه می‌دهد که در آخر به قدری هیئت چینی را معطل کردند تا کار به سرانجام نرسد.
تکیه رئیس دولت در مناظرات انتخاباتی سال گذشته به کلمه “آلترناتیو” امکان این پرسش را آسان می‌کند که آقای رئیس جمهور، پس از یکسال تجربه قرار گرفتن در بالاترین کرسی اجرایی کشور و تجربه تلاش برای تعاملی که با غرب داشته‌اید که به جنگ انجامید شما را به این نتیجه نرسانده، آن کسانی که درکی از آلترناتیو در مدیریت کشور ندارند همان کسانی هستند که از سال 92 تا 1400 همه چیز کشور را به مذاکره گره زدند و اکنون دولت شما را جولانگاه خود برای تجربه مجدد یک مسیر شکست خورده کرده‌اند؟
