توسط : چرا حامیان و بانیان دولت این روز ها در حال فرار از مسئولیت‌ها هستند؟
یکی از بانیان فتنه تحریم‌ساز سال 88 و حامی دولت‌های عامل دهه سوخته نود، با گذشت کم‌تر از دوسال از دولت پزشکیان، شروع به فاصله‌گذاری با آن کرد و گفت: «فقر و فساد روزافزون شده است و وضع اگر بدتر نشده باشد، بهتر هم نشده است». دولتی که شاید تورم را جهش داده باشد، اما به موازات آن، موجب جهش در زندگی نزدیکان او و برخی محافل شده است. اما این گردن نگرفتن‌های سریالی از ظریف و آذری‌جهرمی تا این شخص، از آن جهت رخ می‌دهند که طبق آخرین نظرسنجی‌ها، محبوبیت دولت پزشکیان افولی جدی میان مردم داشته و این برچسب حمایتی اگر از کت و عبای کسی کنده نشود، در انتخابات‌های آتی برایش دردسرساز خواهد شد.
افشای نتایج یک نظرسنجی توسط سایت خبری رویداد24 نشان می‌دهد که یک مرکز معتبر اخیرا داده‌هایی درباره موفقیت دولت‌ها جمع‌آوری کرده که طبق آن دولت‌های احمدی‌نژاد و شهید رئیسی، محبوب‌ترین و دولت‌های روحانی و پزشکیان، منفورترین دولت‌های پس از انقلاب هستند. کار به جایی رسید که مسعود پزشکیان در جلسه بررسی عملکرد دولت درباره برنامه هفتم اعتراف کرد: «استان‌ها که رفتیم نظرسنجی می‌دهند و در آن از دولت ناراضی هستند.» واقعیات میدانی که حالا حامیان انتخاباتی پزشکیان را برای یک غیریت‌سازی و فاصله‌گذاری با دولت ناکارآمد به تکاپو انداخته است.
آذری‌جهرمی، وزیر ارتباطات روحانی و از بازیگردانان اصلی کمپین‌های انتخاباتی پزشکیان که چندی پیش در اعتراض به کاهوی کیلویی 80هزار تومان نوشت: «مسئولین مرتبا جلسه می‌گذارند و خب نتیجه نمیده دیگه مشکل اون‌ها نیست». واکنشی دیرهنگام که با توجه به نزدیک شدن به انتخابات شورای شهر، شائبه‌های سوءاستفاده انتخاباتی هم پیدا کرد؛ انتقادی که البته با واکنش تند دولت وفاق روبه‌رو شد تا جایی که جهرمی چندی بعد در کانال خود نوشت: «می‌فرمایید خفه شویم و از این دولت گلایه نکنیم؟ امتحان می‌کنیم و از امروز خفه می‌شویم ببینیم چه گلی به سر مملکت می‌زنند؟»
و یا ظریف، وزیر خارجه روحانی که برای این فاصله‌گذاری به دروغی آشکار متوسل شد و گفت: «تعداد کمی از اعضای دولت همان‌هایی هستند که ما پیشنهاد کردیم». در حالی که او پس از رای اعتماد گرفتن وزرا از مجلس در توییتی نوشته بود: «بنده و همکارانم در شورای راهبری افتخار داریم که نزدیک به 70% وزرا و معاونین رئیس‌جمهور و بسیاری از معاونین وزرا و سازمان‌ها، نتیجه پیشنهادهای کارشناسی این روند بود»! و یا حشمت‌الله فلاحت‌پیشه رئیس پیشین کمیسیون امنیت ملی، که گفت:«من 30 سخنرانی در 30 شهر برای پزشکیان کردم اما شرمنده مردم هستم که بخش عمده‌ای از وعده‌ها انجام نشد؛ آقای پزشکیان! یک دور ریاست جمهوری به سر شما زیاد است!»
و یا فیاض زاهد، عضو شورای اطلاع‌رسانی دولت، که در اعتراض به یک انتساب از سوی پزشکیان، نوشت: «شرافتم در گرو بیان حقیقت است؛ اسم این (انتساب) هر چه باشد، وفاق نیست. کج‌تابی است. به سهم خودم شرمنده‌ام.» سپس استعفا کرد. کسی که در شوهای تبلیغاتی پزشکیان حاضر بود و برای حمایت از او بغض می‌کرد و اشک می‌ریخت! و حالا کسی که به تکرار حمایت از دولت‌های ناکارآمد شناخته می‌شود هم به این اردوگاه پشیمان پیوسته و نقاب مردم‌داری به صورت زده؛ اما دولتی که پانزده ماه پیش از آن حمایت کرد و حالا گردن نمی‌گیرد، رئیسش وزیر بهداشت دولتش بود و معاون اولش هم در آن دولت پستی مشابه داشت.
از حامیان پزشکیان تا برخی وزرا و مسئولین، عناصر دولت‌های روحانی بودند؛ دولت‌هایی که این پدرخوانده جریان غربگرایی هم از آن‌ها هم حمایت کرد و به عبارتی در تعطیلی هزاران واحد تولیدی، جهش ده‌برابری نرخ دلار، تورم نزدیک به 50درصد و برجام بی‌فرجام که تحریم‌ها را نه‌تنها رفع، بلکه دوبرابر کرد، سهیم شد. همه این موارد در کنار حمایت از فتنه ضددموکراسی سال 88، که تحلیل عدم انسجام ملی و اثربخش بودن تحریم را به دشمن آمریکایی داد، نشان می‌دهد که او هیچ‌گاه درد مردم را نداشته و بیشتر به عنوان یک حافظ بزرگ منافع محافل قدرت و ثروت نقش ایفا کرده است.
اخیرا سیدنظام‌الدین موسوی، نماینده سابق مجلس در نقدی به بخشی از این سخنان او که درباره ناتوانی دولت در به‌کارگیری مدیران موردنظر خود است، نوشت: «اگر کارشکنی سیاسی وجود داشت، چهار خواهرزاده آقای خاتمی در رأس بزرگترین هلدینگ‌های اقتصادی دولت قرار نمی‌گرفتند.» افشاگری‌ای که نشان می‌دهد این شخص و سایر پدرخوانده‌های جریان غربگرا برخلاف مردم تا چه حد از وجود دولت‌های غربگرا نفع می‌برند. دولت‌هایی که هر بار ناکارآمدی خود را زیر میز مذاکره پنهان می‌کنند و با بن‌بست‌نمایی از شرایط کشور، حتی پس از بمباران و فعال شدن ماشه نیز دست از این پارادایم شکست‌خورده برنمی‌دارند تا مبادا مبارزه با فساد و روندهای غلط داخلی، خدشه‌ای بر قدرت‌افزایی و ثروت‌اندوزی وابستگان سیاسی و نَسَبی آن‌ها وارد آورد.
جریان فکری‌ای که بیش از سه دهه سکان هدایت قوه مجریه را به عهده داشته، حالا نمی‌تواند خود را خارج از میدان، بی‌تقصیر و طلبکار نشان دهد؛ بانیان وضع موجود به جای زمینه‌چینی برای سفیدشویی خود و نقش‌‌آفرینی در انتخابات‌های آتی به عنوان منجی! بهتر است از افکار عمومی عذرخواهی کنند؛ و خاصه رئیس دولت‌های هفتم و هشتم که دست کم از سال 88 تا امروز با کنش‌های مختلف برای مردم هزینه‌سازی کرده است، اعلام کند در انتخابات‌های آتی به دلیل عدم اشراف و بی‌سوادی از هیچ شخصی حمایت نخواهد کرد؛ تا بلکه به جای به ارمغان آوردن دولت‌های روحانی و پزشکیان برای مردم، اگر خیری نمی‌رساند، شری هم متوجه آنان نکند.
