جهان علیه جنایات صهیونیستی؛ موج انزجار جهانی، از سالن‌های سازمان ملل تا استادیوم‌های فوتبال

در حالی که صدای بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، در سالن مجمع عمومی سازمان ملل متحد طنین‌انداز می‌شد، صندلی‌های خالی و فریادهای اعتراضی، تصویری تلخ از انزوای فزاینده این رژیم را ترسیم می‌کرد. صدها نماینده از کشورهای گوناگون جهان، از آمریکای لاتین تا آفریقا و آسیا، سالن را ترک کردند و پیامی قاطع فرستادند: جهان دیگر تحمل جنایات ضدبشری و سیاست‌های جنگ‌طلبانه رژیم صهیونیستی را ندارد. این رویداد، که تنها یکی از نمادهای یک اجماع جهانی رو به رشد علیه تل‌آویو است، همزمان با تظاهرات گسترده شهروندان آمریکایی در خیابان‌های نیویورک و موافقت اکثریت اعضای اتحادیه فوتبال اروپا (یوفا) برای تعلیق تیم‌های اسرائیلی از رقابت‌های قاره‌ای، به اوج رسید. در این گزارش، بر اساس گزارش‌های تازه از خبرگزاری تسنیم، به بررسی این موج جهانی انزجار می‌پردازیم – موجی که از دیپلماسی تا ورزش، مرزها را درنوردیده و رژیم صهیونیستی را در تنگنایی بی‌سابقه قرار داده است.
صحنه‌ای از انزوا: خروج دسته‌جمعی از مجمع عمومی سازمان ملل
ساعت ۱۰ صبح به وقت نیویورک، ۴ مهر ۱۴۰۴، سالن مجمع عمومی سازمان ملل متحد، که نماد دیپلماسی جهانی است، به صحنه‌ای از اعتراض تبدیل شد. بنیامین نتانیاهو، که با پرونده‌ای زیر بغل و نگاهی مصمم بر پشت تریبون ایستاده بود، کلماتش را آغاز کرد. اما پیش از آنکه جمله اول به پایان برسد، موجی از حرکت ایجاد شد. نمایندگان کشورهای جهان، از برزیل و آرژانتین در آمریکای جنوبی گرفته تا ترکیه و اندونزی در خاورمیانه و آسیای جنوب شرقی، صندلی‌های خود را ترک کردند. فریادهایی مانند “کشتارگر!” و “عدالت برای غزه!” سالن را پر کرد و دوربین‌های رسانه‌ای، لحظه‌ای را ثبت کردند که به سرعت در شبکه‌های اجتماعی به نمادی از مقاومت جهانی بدل شد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، این اقدام بی‌سابقه، بیانگر “عمق نفرت و انزجار جهانیان از صهیونیست‌ها” بود. صدها نفر از نمایندگان، با سر دادن شعارهای محکومیت، محل اجلاس را ترک کردند و این حرکت اعتراضی، “پیام روشنی از انزجار بین‌المللی از جنایات ضدبشری رژیم صهیونیستی و سیاست‌های جنگ‌افروزانه این رژیم” مخابره کرد. نتانیاهو، که سخنرانی‌اش بر دفاع از اقدامات رژیم در غزه متمرکز بود، ناگهان با سالنی نیمه‌خالی روبرو شد. تنها تعداد محدودی از نمایندگان غربی، عمدتاً از ایالات متحده و چند کشور اروپایی، باقی ماندند، اما حتی در میان آن‌ها، نشانه‌هایی از نارضایتی مشهود بود.
این رویداد، یادآور لحظاتی تاریخی در دیپلماسی است. در سال ۱۹۷۴، زمانی که یاسر عرفات، رهبر سازمان آزادی‌بخش فلسطین، در همین سالن سخن گفت، نتانیاهو و متحدانش سالن را ترک کرده بودند. حالا، چرخش نقش‌ها کامل شده: این بار، قربانی انزوا، خود رژیم صهیونیستی است. تحلیل‌گران دیپلماتیک می‌گویند این خروج دسته‌جمعی، نه تنها نمادی از شکست سیاست‌های نتانیاهو است، بلکه نشان‌دهنده تغییر موازنه قدرت جهانی است. سازمان ملل، که سال‌هاست با وتوهای مکرر ایالات متحده در شورای امنیت فلج شده، حالا در مجمع عمومی – جایی که اکثریت مطلق با کشورهای جنوب جهانی است – صدای غزه را تقویت می‌کند. بیش از ۱۳۰ کشور، از جمله اعضای جنبش عدم تعهد، پیشتر قطعنامه‌هایی برای توقف فوری حملات به غزه تصویب کرده‌اند، و این خروج، گام عملی‌تری در این مسیر است.
اما این انزوا، تنها به دیپلماسی محدود نمی‌شود. همزمان با این صحنه در داخل سالن، خیابان‌های نیویورک به کانون خشم مردمی بدل شده بود. هزاران شهروند آمریکایی، که بسیاری از آن‌ها از جوامع یهودی ضدصهیونیستی، مسلمانان، لاتین‌تبارها و فعالان حقوق بشر بودند، مقابل ساختمان سازمان ملل جمع شده بودند. پرچم‌های فلسطین در هوا موج می‌زد و شعارهایی مانند “نتانیاهو، قاتل!” و “غزه زنده بماند!” اکو می‌شد. پلیس نیویورک، که برای کنترل جمعیت به شدت بسیج شده بود، با چالش روبرو بود، اما تظاهرکنندگان با نظم و همبستگی، پیام خود را رساندند: حضور نتانیاهو در خاک آمریکا، توهینی به وجدان بشری است.
خشم خیابان‌ها: تظاهرات آمریکایی‌ها و عمق شکاف داخلی
در قلب “سرزمین آزادی”، جایی که دولت بایدن سال‌هاست حامی مالی و نظامی رژیم صهیونیستی بوده، صدای اعتراض مردمی به اوج رسیده است. به گزارش تسنیم، “شهروندان آمریکایی در مخالفت با حضور بنیامین نتانیاهو در کشورشان”، در برابر ساختمان سازمان ملل تظاهرات گسترده‌ای برپا کردند. نتانیاهو، که به عنوان “جنایتکار جنگی تحت تعقیب دادگاه بین‌المللی” توصیف شده، در حال سخنرانی بود، اما بیرون از سالن، موجی از خشم علیه او و رژیمش شکل گرفته بود. شرکت‌کنندگان، با “تاکید بر حمایت قاطع خود از غزه”، جنایات مستمر اشغالگران صهیونیست را محکوم کردند.
این تظاهرات، بخشی از موج اعتراضی گسترده‌تری است که از اکتبر ۲۰۲۳، با آغاز جنگ غزه، در ایالات متحده شعله‌ور شده. دانشگاه‌های هاروارد، کلمبیا و برکلی، صحنه درگیری‌های دانشجویی بوده‌اند، و نظرسنجی‌های اخیر نشان می‌دهد بیش از ۶۰ درصد جوانان آمریکایی، سیاست‌های اسرائیل را “نژادپرستانه” می‌دانند. فعالانی مانند برنی سندرز، سناتور مستقل، علناً نتانیاهو را “جنگ‌طلب” خوانده‌اند، و حتی در میان دموکرات‌ها، شکاف عمیقی ایجاد شده. جو بایدن، که پیشتر قول توقف بمباران غزه را داده بود، حالا با انتقادات داخلی روبرو است – انتقاداتی که از خیابان‌ها به کنگره کشیده شده.
تصاویر تظاهرات، که شامل ویدیوهایی از خبرگزاری تسنیم است، لحظه‌ای را نشان می‌دهد که معترضان با پلاکاردهایی مانند “خون غزه بر دستان نتانیاهو” و “آمریکا، متحد قاتلان؟”، صدای خود را بلند می‌کنند. یک معترض، که هویتش فاش نشده، به خبرنگاران گفت: “ما آمریکایی هستیم، اما این به معنای حمایت از نسل‌کشی نیست. غزه دارد می‌میرد، و نتانیاهو مهمان ماست؟” این خشم، ریشه در آمار هولناک دارد: بیش از ۴۰ هزار کشته در غزه، عمدتاً زنان و کودکان، و تخریب ۸۰ درصدی زیرساخت‌ها. سازمان‌های حقوق بشری مانند عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر، رژیم صهیونیستی را به “جنایت علیه بشریت” متهم کرده‌اند، و دادگاه لاهه در حال بررسی پرونده نتانیاهو است.
این تظاهرات، نه تنها در نیویورک، بلکه در واشنگتن، لس‌آنجلس و شیکاگو تکرار شده. در واشنگتن، بیش از ۱۰ هزار نفر مقابل کاخ سفید جمع شدند و خواستار قطع کمک‌های نظامی ۳.۸ میلیارد دلاری سالانه به اسرائیل شدند. این حرکت مردمی، نشان‌دهنده عمق “نفرت جهانی از صهیونیست‌ها” است – نفرتی که از مرزها گذشته و حتی در متحد سنتی تل‌آویو، یعنی آمریکا، ریشه دوانده. تحلیل‌گران می‌گویند، با نزدیک شدن انتخابات ۲۰۲۴، این اعتراضات می‌تواند سیاست خارجی آمریکا را دگرگون کند، و شاید حتی به قطعنامه‌های کنگره برای تحریم منجر شود.
تحریم ورزشی: یوفا و ضربه به اعتبار جهانی رژیم
در حالی که دیپلماسی و خیابان‌ها درگیر بودند، عرصه ورزش – که نماد وحدت جهانی است – نیز به میدان نبرد تبدیل شد. اتحادیه فوتبال اروپا (یوفا)، در اقدامی که می‌تواند الگویی برای سایر نهادها باشد، با موافقت اکثریت اعضای خود، به سمت تعلیق تیم‌های اسرائیلی از رقابت‌های قاره‌ای گام برداشته. به گزارش تسنیم، به نقل از نشریه تایمز لندن، یوفا هفته آینده جلسه‌ای تشکیل خواهد داد تا “تصمیم‌گیری در خصوص حضور نمایندگان فوتبال اسرائیل” را نهایی کند. این تصمیم، مشابه تعلیق روسیه پس از حمله به اوکراین، بر اساس “نسل‌کشی در حال وقوع در نوار غزه با کشتار غیرنظامیان” اتخاذ شده.
اکثر اعضای کمیته اجرایی یوفا، رژیم صهیونیستی را “سزاوار حذف از رقابت‌های قاره‌ای” دانسته‌اند. از زمان آغاز جنگ غزه، “درخواست‌های فراوانی برای تحریم نمایندگان این رژیم در رقابت‌های ورزشی بین‌المللی” صورت گرفته، و یوفا و فیفا تحت فشار شدید قرار گرفته‌اند. در رده ملی، تیم اسرائیل در گروه انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶ با نروژ، ایتالیا، استونی و مولداوی رقابت می‌کند، اما شانس صعودش کم است. در سطح باشگاهی، تنها مکابی تل‌آویو نماینده است، و هر بازی‌اش – مانند مصاف اخیر با پائوک یونان – با “موجی از اعتراض” همراه بوده.
طبق گزارش مارکا، تعلیق یوفا لزوماً به فیفا کشیده نمی‌شود، اما سازمان جهانی را در آستانه جام جهانی ۲۰۲۶ در موقعیت دشواری قرار می‌دهد. این اقدام، ضربه‌ای نمادین به رژیم است که همیشه از ورزش برای “نرمال‌سازی” استفاده کرده. پیشتر، در المپیک ۱۹۷۲، کشتار مونیخ توسط صهیونیست‌ها، جهان را شوکه کرد، اما حالا، جهان علیه آن‌هاست. فدراسیون‌های فوتبال نروژ، اسپانیا و پرتغال، پیشاپیش خواستار تعلیق شده‌اند، و ستارگانی مانند کریم بنزما و محمد صلاح، علناً از غزه حمایت کرده‌اند.
این تحریم، بخشی از موج گسترده‌تری است. در بسکتبال، NBA بازیکنان اسرائیلی را تحت فشار گذاشته، و در تنیس، ATP تورنمنت‌های تل‌آویو را لغو کرده. ورزش، که قرار بود فراتر از سیاست باشد، حالا ابزاری برای عدالت شده – و یوفا، با این تصمیم، به جهانیان نشان داد که صلح، حتی در زمین چمن، اولویت دارد.
پایان عصر مصونیت رژیم صهیونیستی
این سه رویداد تکه‌های پازلی هستند که تصویری کامل از اجماع جهانی علیه رژیم صهیونیستی ترسیم می‌کنند. از دیپلماسی تا ورزش، از نیویورک تا لندن، جهان دارد می‌گوید: “دیگر بس است.” نتانیاهو، که زمانی “جنگجو” خوانده می‌شد، حالا منزوی است. آمار نشان می‌دهد بیش از ۱۶۰ کشور، از جمله قدرت‌های نوظهور مانند برزیل و آفریقای جنوبی، روابط خود با تل‌آویو را کاهش داده‌اند. جنبش BDS (تحریم، عدم سرمایه‌گذاری و تحریم) رشد ۳۰۰ درصدی داشته، و شرکت‌های غول‌پیکری مانند بن‌اندجری و استارباکس، تحت فشار سهامداران، از سرزمین‌های اشغالی خارج شده‌اند.
اما این اجماع، چالش‌هایی هم دارد. ایالات متحده، با لابی قدرتمند آیپک، همچنان حامی است، اما حتی در واشنگتن، بادها در حال تغییر است. سازمان ملل، با قطعنامه‌های اخیر، خواستار “حقوق برابر برای فلسطینی‌ها” شده، و دادگاه لاهه، حکم توقف حملات به رفح را صادر کرده. آینده؟ شاید تعلیق گسترده‌تر، شاید حتی انزوای کامل. جهان، که سال‌ها سکوت کرده، حالا فریاد می‌زند: عدالت برای غزه، عدالت برای بشریت.
در پایان، این موج انزجار، نه تنها علیه نتانیاهو، بلکه علیه سیستمی است که ۷۵ سال اشغال و کشتار را توجیه کرده. از سالن‌های سازمان ملل تا استادیوم‌های اروپا، پیام روشن است: رژیم صهیونیستی، زمان تو سر رسیده.