حزب مِیلی آمریکا و گروگانگیری آرژانتین!

هزینه 20 میلیارد دلاری آمریکا برای پیروزی حزب خاویر میلی در آرژانتین!
آنچه امروز در آرژانتین می‌گذرد، صرفاً یک “تنظیم اقتصادی” نیست؛ بلکه یک شوک‌درمانی نئولیبرالیستی تمام‌عیار و بی‌رحمانه است که به نام “آزادی” و “بازار آزاد” عملاً اکثریت جامعه را قربانی و استقلال کشور را به مزایده گذاشته است. خاویر میلی، رئیس‌جمهور لیبرترین آرژانتین، که با اره‌برقی نمادین خود وعده نابودی بوروکراسی دولتی را می‌داد، در واقع نه به جان مافیای سیاسی، بلکه به جان سفره و کرامت مردم افتاده است.
منتقدان آرژانتینی سیاست‌های میلی را ضدّ عدالت و به شدت تضعیف‌کننده حاکمیت ملی می‌دانند. آمار و ارقام منابع معتبر آرژانتینی خود گواهی بر این مدعاست و جایی برای تعارف باقی نمی‌گذارد. طبق گزارش دانشگاه کاتولیک آرژانتین (UCA)، سطح فقر در این کشور در ماه‌های اخیر به رقم تکان‌دهنده ۵۷.۴ درصد رسیده که بالاترین حد در حداقل ۲۰ سال گذشته است. این یعنی از هر ۱۰ آرژانتینی، تقریباً ۶ نفر فقیر هستند! (طبق گزارش‌های دسامبر ۲۰۲۴، پیش از این فقر حدود ۴۹.۵ درصد بود و جهش بعد از اجرای سیاست‌های میلی رخ داد.) درست است که نرخ تورم ماهانه از سطح بسیار بالای اولیه کاهش یافته (مثلاً به حدود ۲.۱ درصد در سپتامبر ۲۰۲۵ رسید، پس از تورم‌های ماهانه چند ده درصدی قبل و اوایل دوره میلی) اما این “معجزه” به قیمت رکود عمیق و فشار حداکثری بر معیشت طبقات متوسط و ضعیف به دست آمده است.
سیاست‌های ریاضتی و حذف یارانه‌های دولتی (سوبسیدها) باعث افزایش سرسام‌آور هزینه‌های زندگی شده است: تعرفه گاز تا ۳۰۰ درصد و تعرفه آب و فاضلاب تا ۲۰۹ درصد افزایش یافته است. در کنار اینها، لغو قوانین حمایتی اجاره‌بها باعث شده تا افزایش اجاره سالانه برای قراردادهای قدیمی به حدود ۱۹۷ درصد برسد، و قراردادهای جدید عملاً بدون کنترل رها شوند. با چنین افزایش‌هایی در هزینه‌های اساسی، مردم حتی در صورت کاهش ظاهری تورم، فقیرتر می‌شوند؛ اقتصاددانان به طنز می‌گویند: «وقتی همه چیز را به اندازه کافی گران کنی و مردم دیگر نتوانند چیزی بخرند، تورم بالاخره از نفس می‌افتد!»
اما فاجعه بزرگ‌تر، به گروگان گرفتن استقلال ملی است. میلی، که با شعار ضد سیستم وارد شد، با سیاست‌های خود، آرژانتین را بیش از پیش به صندوق بین‌المللی پول (IMF) و بدهی خارجی عظیم ۴۳ میلیارد دلاری آن وابسته کرده است. این وابستگی، همراه با خصوصی‌سازی‌های گسترده و اعطای معافیت‌های مالیاتی ۳۰ ساله به شرکت‌های بزرگ بین‌المللی برای سرمایه‌گذاری‌های عظیم (بیش از ۲۰۰ میلیون دلار) در معادن و منابع طبیعی (طبق لایحه موسوم به “قانون فراگیر”)، عملاً حاکمیت اقتصادی کشور را در یک سینی به سرمایه‌داران بزرگ تقدیم کرده است. منتقدان می‌گویند این طرح‌ها نه برای نجات آرژانتین، بلکه برای حراج آرژانتین است و آینده منابع ملی را فدای سودهای کوتاه‌مدت خارجی می‌کند. در واکنش به همین سیاست‌های ضد کارگری و ضد اجتماعی بود که کنفدراسیون عمومی کار (CGT)، بزرگ‌ترین اتحادیه کارگری آرژانتین، اعتصابات و تظاهرات‌های گسترده‌ای را سازماندهی کرد و شعار “میهن، فروشی نیست” را سرداد.
در یک کلام، دولت میلی با ژست رادیکال و شعار “آزادی”، فقر را به بالاترین سطح رسانده، اجاره‌نشینی را به یک کابوس تبدیل کرده، و با بدهکار کردن آرژانتین در ازای دریافت بسته‌های نجات مالی، کشور را به یک مستعمره نئولیبرالی تبدیل کرده است؛ البته با یک اره‌برقی که فقط تیغه‌اش به سمت مردم عادی می‌چرخد!