درحالی که این ایام تمرکز و نگاه رسانه های بینالملل معطوف بر توقف جنگ و نسل کشی دوساله اشغالگران صهیونی علیه ملت مقاوم فلسطین شده است، لکن به طور موازی ارتش اسرائیل در یک جبهه و موقعیت ژئوپلیتیک و راهبردی دیگری نیز، مشغول چینش و ساماندهی شاکله تهاجمی و ضربتی خود می باشد.
پس از کش و قوس های بسیار، طرح تبادل اسرا و گروگانها و آتش بس ولو ظاهری بین رژيم صهيونيستی و حماس نهایتا به تایید طرفين رسیده و اتمام این نبرد رسما کلید خورد. ولی در همین اثنا یک منطقه سوق الجیشی و استراتژیک دیگر واقع در ناحیه جنوب غربی آسیا و شمال شرقی آفریقا، کانون اصلی توجهات، معادلات و تحرکات احتمالی آینده سیاسی و نظامی خاورمیانه قرار گرفته است.
صحرای سینا که بحث تعلق سرزمینی اش در معاهده کمپ دیوید ضمیمه شده و درواقع مصر را صاحب حقیقی بیابان سینا قلمداد کردند، امروز هم مجددا زاویه عقیده و رأی سیاسی دو مدعی یعنی جمهوری عربی مصر و اسرائیل بر سر استملاک و تصاحب این نقطه مهم تاریخی ، نمایانگر تنشی جدید در منطقه است که فی الحال در ساعات و دقایقی هستیم که اصطلاحا آرامش پیش از طوفان لحاظ می شود و سینا اکنون تبدیل به انبار باروتی برای قاهره و تل آویو شده است.
مصریان که جزو کهن ترین و وسیع ترین قلمرو در قاره آفریقا و کل جهان و عالم سیاست تلقی می شوند؛ و در روزگاران قدیم به همراه عراق، از حیث سیاسی و نظامی مقتدر ترین کشورها در ممالک و بلاد عربی بودند، حال بدنبال بهانه و درحقیقت مسیری به جهت بازتعریف و بازخوانی چند باره کمپ دیوید می باشند و باید به نظاره بنشینیم و صبور و شکیبا باشیم تا بلکه مشخص گردد که آیا ختم منازعه می شود ، این دوئل خاموش پایان می یابد و یا اینکه آن جرقه آخر زده شده و شعله درگیری تازه بین صهاینه و دیگر مملکت عربی_اسلامی در دنیای سیاست قلیان می کند و چنین رخدادی نیز، بسیار محتمل است.
بلا تردید بر هیچ یک از پژوهشگران و محققین مسائل روابط بینالملل و تاريخ نگاران حوزه مذکور پوشیده نیست که صحرای سینا از دوران حیات و رسالت انبیای الهی نظیر موسی کلیم الله و یا مصداقا داوود ، سلیمان و حتی یوسف علیهمالسلام جزو خاک سرزمین نیل و مصریان باستان محسوب می شد و پس از سال ۱۹۴۸ که سازمان ملل متحد، کشوری جعلی و چند ملیتی تروریستی بنام اسرائیل را به رسمیت شناخت و رأی و حکم به پایمال شدن حقوق حقه و مشروع مردم غزه صادر کرد، ملت مسلمان مصر اعم از شیعی و سنی و حتی اقلیت های غیر مسلمان این کشور مغایر مواضع متغیر و ضدونقیض دولت های حاکمه در کشورشان، از طریق همین بیابان سینا و با قافله های بشردوستانه متعدد، امداد رسانی های قابل توجهی را به نفع مظلومان فلسطین به منصه ظهور می رساندند و دژ قموصین اشغالگری و انحصار ارضی نوار غزه و گذرگاه هایی چون رفح را درمی نوردیدند و در عصر حاضر هم کاروان صمود ، ایستادن در سمت درست تاریخ و تشخیص صحیح حق و باطل را مقابل دیدگان جامعه جهانی معنا کرد.
بنیامین نتانیاهو ، یسراییل کاتز و بن گویر در جلسات اخیر کابینه رژيم صهيونيستی نقشه هدفمندی را پایه ریزی کرده و طی مصاحبه هایی که با نشریات و خبرگزاری های مختلف سرزمین های اشغالی داشتند، در ادامه سیاست های خود صراحتا کشور مصر را تهدید کردند که درصورت مقاومت و عدم تمکين نسبت به طرح ارائه شده توسط ترامپ و عدم تحویل امتیاز بیابان سینا به اسرائیل، قطعا گزینه نظامی عالی ترین شیوه برای فیصله دادن بدین معضل خواهد بود.”
و این تدبیر قلدرمابانه مقامات ارشد تل آویو به کنست هم ارجاع ، و به رأی نمایندگان گذاشته شد که به حدنصاب آرا رسید و تایید نهایی و قطعی پارلمان اسرائیل را هم بدست آورد.
دقیقا در امتداد و موازات اندیشه شکل گیری و برپایی امپراطوری اسرائیل بزرگ و همچنین پیمان ابراهیم ، کماکان صهیونیست ها علیرغم امضای آتش بس های کذایی و دروغین، در پی تشدید بحران و جنگ های سخت در منطقه هستند.
البته مصر هم منفعل عمل نکرد و به تازگی نیروهای زمینی، دریایی و هوایی خود را در حالت آماده باش صد در صدی و مجدانه قرار داده است و حتی برای ایجاد یک زهر چشم و عامل بازدارنده قاطع، تعدادی از سیاهه لشگر را در مرز های شرقی گسیل و روانه کرده است.
دفاع از امنیت ملی، پایبندی همه طرف ها به عهدنامه کمپ دیوید که در سال ۱۹۶۹میلادی به امضا و تصویب رسید و ایضا پشتیبانی تمام قد از آوارگان غزاوی و حفظ یک ارتباط مواصلاتی و کریدور امن و قابل دسترس به منظور ادامه ارسال کمک های بشردوستانه به سمت غزه که فقط از طریق مسیر سینا این امر تسهیل می گردد، دلایل و ادله هایی است که طرف مصری تشریح نموده است و اگر تسالم عقیده و اتحاد رویه ای جهت مصالحه و ختم چنین نزاع حقوقی و حاکمیتی بر سر این مکان جغرافیایی که حقّا و قانونا مستملک مصر است جاری نشود، طبعا نظام سیاسی حاکم بر جامعه غرب که حامی اسرائیلی ها می باشد نیز با چالشی عمیق مواجه خواهد شد.
و یحتمل اقامه دعوای فعلی بسط و گسترش پیدا می کند.