دست محفل، جیب مردم

فردی را تصور کنید که یک دستش در جیب شماست و مشغول خالی کردن آن است و برای اینکه متوجه نشوید، با دست دیگرش به سوی فردی آن سوی خیابان اشاره می کند و می گوید: “آن فرد را ببین، یکی از جیب برهای خطرناک شهر است، حواست را خوب جمع کن!”
این همان داستان محافل قدرت و ثروت است که دست در جیب مردم دارند و در حالی که با قدرت تمام مشغول چپاول بیت المال هستند، هر بار یک بهانه بیرونی برای مشکلات کشور دست و پا می کنند تا سرمایه سالاری غارت گرانه خود را پنهان سازند: از تحریم گرفته تا fatf و cft و سرمایه خارجی، و زمانی که هیچ چیز دیگر در چنته نداشته باشند، از توان موشکی و دفاعی ایران هم نمی گذرند.
همین دیروز بود که سخنگوی دولت، تحریم را عامل تورم دانست. مشخص نیست که ایشان سخنگوی دولت هستند یا سخنگوی محافل قدرت و ثروت. محافلی که معتقدند تا تحریم هست، مشکلات کشور حل نخواهد شد و تا سرمایه خارجی وارد ایران نشود، رشد اقتصادی هشت درصد برای کشور اتفاق نمی افتد. البته این ادعا از جهتی کاملا درست است، چرا که سرمایه داخلی را این محافل تصاحب کرده اند و برای رشد چند میلیون درصدی ثروت خود بکار گرفته اند.
برای مثال این خبر تکان دهنده را در نظر بگیرید که ۳۲ هزار میلیارد تومان تسهیلات بانک گردشگری را فقط ۱۸ شرکت مهدی جهانگیری گرفته‌اند. و ظاهرا قرار است دو میلیارد دلار هم در اختیار وی قرار گیرد تا پنل های خورشیدی را از چین وارد کند. آن هم کسی که دارای پرونده فساد مالی است.
لذا طبیعی است که اسحاق جهانگیری، معاون اول دولت روحانی بگوید امکان رشد اقتصادی هشت درصد بدون سرمایه گذاری خارجی وجود ندارد. وقتی فردی مثل اخوی بزرگوار ایشان از هیچ، بانک و از پوچ، پول خلق می کند و این پول ها را هم میان خودش و رفقا تقسیم می کند، مگر سرمایه ای در داخل باقی می ماند که برای رشد اقتصادی کشور هزینه شود؟
از آن فاجعه بارتر بانک آینده است که در هر شبانه روز بیش از ۳۶۰ میلیارد تومان زیان خالص تولید و به مردم ایران تحمیل می کند. به عبارت دیگر، هر ۲۴ ساعت ۳۶۰ میلیارد سود خالص به محافل ثروت و قدرت تقدیم می کند: بیش از ۹۰ درصد تسهیلات پرداختی این بانک به شرکت‌های زیرمجموعه و اشخاص خاص بوده است و تخمین زده می شود که تا پایان سال، زیان انباشته آن برای مردم و سود انباشته آن برای محافل، بیش از ۶۰۰ هزار میلیارد تومان باشد.
این محافل را حسین راغفر، استاد اقتصاد دانشگاه الزهرا، الیگارشی های بی وطن می نامد و آنها را عامل اصلی آشفتگی های اقتصادی می داند و نشان می دهد که چگونه دولت در خدمت این محافل قرار گرفته است: “دولت ۶۰ هزار میلیارد تومان پول به بورس تزریق می‌کند؛ در حالی که با همین رقم می‌تواند به ۱۰ میلیون خانوار ایرانی، هر خانواده ۶ میلیون تومان پرداخت کند. چرا دولت چنین پولی را تزریق می‌کند و چه کسانی پشت این ماجرا هستند؟ این‌ افراد تنها ۴۰ یا ۵۰ نفرند. وقتی این پول وارد بازار می‌شود، همین افراد شروع به خرید می‌کنند، مردم هم به تبع آن هیجان‌زده شده و خرید می‌کنند. شب که می‌شود، آن‌ها سهام خود را می‌فروشند و تمام ۶۰ هزار میلیارد تومان جمع می‌شود. سازمان بورس دقیقاً می‌داند این افراد چه کسانی هستند.”
زیاده خواهی و سیری ناپذیری این جماعت به حدی است که غارت بانک و بورس کفاف آن را نمی دهد. روزانه بیش از بیست میلیون لیتر سوخت، قاچاق می کنند و میلیون ها دلار عایدی از نبود میترینگ به دست می آورند.
همین محافل با این کارنامه درخشان، وقتی از تورم و مشکلات اقتصادی سخن به میان می آید، وقتی از رشد هشت درصد سخن گفته می شود، وقتی ساخت مسکن برای محرومین مطرح می شود، در کمال خونسردی می گویند تحریم هستیم؛ پول نداریم، باید با آمریکا مذاکره کنیم؛ Fatf باید تصویب شود؛ چرا cft تصویب نشده است؟ و در مسقط و قاهره و شرم الشیخ و نیویورک به دنبال راه حل می گردند. و زمانی که پوچ بودن همه این بهانه ها روشن می شود، می گویند چرا موشک داریم!
معلوم نیست انتهای این داستان محافل به کجا ختم می شود. ولی باید یک مساله روشن شده باشد: هر گاه شنیده شد که مقامی یا مسئولی می گوید تحریم هستیم و لذا نمی توانیم این مشکل را حل کنیم، یا چون به فلان کنوانسیون نپیوسته ایم، نمی توان فلان کار را انجام دهیم، و …، مثال بالا را در نظر آورید. این بهانه ها به مثابه همان دستی هستند که دیگری را نشانه گرفته اند. باید مراقب آن دست دیگر بود که تا آرنج در کیسه بیت المال فرو رفته است.