رژیم صهیونی، پايان یک توهم

جنگ، نبرد، آتش بار، درگیری! مطالب فوق، جملگی کلید واژگانی اند که در علوم سیاسی و مبانی ماهوی و حقوقی روابط بین‌الملل و ایضا دانش مربوط به جنگ های ترکیبی بین دو یا چند حاکمیت و قلمرو، بسیار کاربردی است و در این مفاهيم مذکور صدق می کند.
درواقع جنگ، و تنش های نظامی سخت فی ما بین دو همرهان که ملت های بی‌گناه اصلی ترین بزه دیده و متضررین این پیش آمد بازی قدرت هستند، طبعا یک پدیده شوم، منفور و مشمئز کننده می باشد.
لکن در عصر امروز یک غده سرطانی و یک دولت نا مشروعی بنام اسرائیل مقابل تمدن ایرانی_اسلامی و تمام جوامع آزادی خواه عالم سیاست قرار دارد.
فلذا مبتنی بر شعائر ، موازین و منویات مکتب ایدئولوژیک یک نظام سیاسی مردمسالاری دینی آنهم از نوع اسلام ناب محمدی، بر ملت ها و زعمای مسلمان و آزاده ممالک مستقل‌ ضد امپریالیسم این امر واجب می گردد که مبارزه با رژیم جاعل صهیونیستی ارجح است، و صهاینه امروز در صفحه جهانی در حکم محارب لحاظ می شوند.
بنا بر قول شخص نخست وزیر رژیم صهیونیستی؛ قریب به ۴۰سال بود که دشمن درحال تدارک اعمال و تحمیل نبرد سنگین علیه تمامیت ارضی و حریم هوایی جمهوری اسلامی ایران بود.
موشه دایان، اسحاق رابین، شیمون پرز، نفتالی بنت و امثالهم، همگی زمامداران و مسولین ارشدی بودند که در سرزمين های اشغالی سکان هدایت رژیم جعلی کودک کش را طی ادوار گذشته عهده دار بودند لکن، بنیامین نتانیاهو که دومین دوره مسؤلیت خود را سپری می نماید، سرانجام در تاریخ ۲۳ خرداد ماه ۱۴۰۴ علنا بر کوس جنگ با مملکت اسلامی ایران کوبید، و خیل عظیمی از شهروندان غیر نظامی و اساتید دانشگاه و فرماندهان عالی رتبه نیروهای مسلح کشورمان را به شهادت رساند.
از حیث راهبردی، بدیهی است که اگر یک طرف دوئل چنانچه به اهداف معینه و مطروحه خویش دست نیابد، پس منطقاً به ظفرمندی و فتح نرسیده است.
پیروز جنگ را، قاعدتا تعداد کشته ها و مجروحین مشخص نمی کند بلکه راهیابی به آن هدف های آرمانی دو طرف دعوا آشکار می ساز. که همین مبحث رسیدن به شاخصه های تئوریک در دعوا های حقوقی بین‌الملل، اساسا عیار و سنجش جبهه فاتح تلقی می شود. که‌ آیا لشگر مدعی غالب در واقع و باطن هم به قله نصر رسیده، یا خیر.!
از آن جهت که ایران در تاریخ ۵هزار ساله خود هیچگاه آغازگر جنگ نبوده و فقط با استراتژی نظامی تدافعی در صحنه‌ ها حضور یافته، و همچنین صهیونیست ها که علیرغم ایران از قضا همواره با تدبیر تهاجم و اصطلاحا ” بهترین دفاع حمله است ” پا به عرصه های مختلف نبرد گذاشته اند، بار دیگر چهره واقعی شان را مقابل دیدگان جامعه جهانی بر ملا، و تهاجم را با پشتیبانی امریکایی ها، جمهوری آذربایجان، قطر، آلمان، انگلستان و فرانسه شروع کردند.
دشمن صهیونی نه تنها به هیچ یک از خواسته هایش نرسید، که حتی برای اتمام و خاتمه جنگ از روز ششم نبرد، دست به دامان اتحادیه اروپا و ایالات‌متحده امریکا شد و انصافا ضربات سهمگینی نیز از ایران متحمل شد.
این به معنای شکست و تسلیم اسرائیلی ها می باشد که در سودا و رویای ۴۰ ساله براندازی نظام جمهوری اسلامی بودند.
اما فی الحال مواضع انزجارجویی در استادیوم های ورزشی، بطن دانشگاه های معتبر اروپا و آسیا، معابر خیابان های کشورهای دنیا و صفحات تویتری و اجتماعی و این کارزاری که جهت تقبیح و تحقير ماهیت و سرشت موجودی یک سرزمین خودخوانده چون اسرائیل ، به سر تیتر خبر های روزنامه ها و رسانه‌ های جمعی و اجتماعی بین‌ المللی بدل شده، قویاً ذات نظامیان شهرک نشین در فلسطین اشغالی را در صحنه‌ ملل ملغی الاثر و بلا ثمر می نماید و به شدت بر طبل رسوایی تفکر صهیونیسم بین‌الملل دامن زده و صحه می گذارد.
دنی سیترینوویچ رئیس اسبق دایره تحقیقات و تحليل مرکز اطلاعات رژیم صهیونیستی اذعان کرده:
” مردم اسرائیل اعم از نظامیان و غیر نظامیان، باید واقع بین باشند که برخلاف آنچه متصور بوديم که در جنگ ۱۲روزه می توان اقتدار و بنیه دفاعی و موشکی و هسته‌ای ایران را منهدم نماييم، ولی دقیقا نتیجه عکس داد و ما شکست خورده و به نقطه‌ ایده آل خود نرسیدیم و اکنون هم جمهوری اسلامی با رهبری آیت الله خامنه ای درحال قوی شدن و بازیابی برنامه دفاعی خود می باشد”.
با استناد به چنین اقوال و بیاناتی، باید بگوییم درصورتی که عوامل بازدارنده در حوزه سیاست خارجه و انسجام و اتحاد ملی پشت ولایت فقیه در سیاست داخلی حفظ، موانع رفاه جامعه کارگران منقطع، شرایط مطلوب حیات ملت تأمین و گره های اقتصادی باز گردد، دشمنی که با ادعای مقامات خودشان آسیب بسیار دیده، خیلی بعید است بخواهد مجددا هوس دست درازی به منابع و ذخایر حیاتی و حساس سرزمین مان به سرش بزند و به نوعی، خیال تغییر ساختار حکومت در ایران و یا لیبی سازی، الجزایر سازی و سوريه سازی کشور ایران را باید برای همیشه به گور ببرد ان‌شاءالله.