مدعیان آزادی؛ قاتلان علم و حقیقت

همایش بین‌المللی «خیزش فرزانگان در برابر خردکُشی» روز پنج‌شنبه ۱۷ مهرماه ۱۴۰۴، با هدف بازخوانی و افشای جنایات رژیم صهیونیستی و آمریکا در کشتار دانشمندان ایران و سایر کشورها، با حضور اندیشمندان و استادان برجسته از ایران و چند کشور جهان در محل پژوهشگاه دانش‌های بنیادی (IPM) برگزار شد.
دانیله ترابوکو، استاد حقوق اساسی و حقوق عمومی تطبیقی دانشگاه سان دومنیکو ایتالیا، در سخنرانی خود با عنوان «علوم نقض‌شده و حقوق طبیعی فراموش‌شده؛ تأملی بر حمله اسرائیل به جامعه دانشگاهی ایران» به نقد عمیق سکوت جهان غرب در برابر حمله اسرائیل به دانشگاهیان ایرانی پرداخت. او این رویداد را نه‌تنها اقدامی ضدانسانی، بلکه حمله‌ای مستقیم به میراث فرهنگی و فکری هر تمدن دانست و گفت: «هدف قرار دادن زنان و مردانی که زندگی خود را وقف تحقیق و آموزش کرده‌اند، به‌معنای محروم ساختن یک ملت از ارزشمندترین منابعش است؛ این همان آزادی‌ای را نابود می‌کند که غرب آن را نشانه برتری خود می‌داند.»
ترابوکو در ادامه با اشاره به تناقض آشکار در رفتار دولت‌های غربی افزود: «مدعیان آزادی و دموکراسی، امروز در عمل آزادی را در خالص‌ترین شکلش ـ یعنی علم و حقیقت ـ از بین می‌برند.» او تاکید کرد که آزادی واقعی، هنگامی معنا دارد که از قید محدودیت‌های ایدئولوژیک و ژئوپلیتیکی رها باشد؛ در غیر این صورت، تنها امتیازی است که صاحبان قدرت در مواقع دلخواه اعطا یا سلب می‌کنند.
این استاد ایتالیایی با انتقاد از نسبی‌گرایی اخلاقی غرب خاطرنشان کرد: «آزادی‌های مورد ادعای غرب دیگر بر پایه حقوق طبیعی یا قانونی در نهاد انسان بنا نشده، بلکه بر نوعی فرصت‌طلبی سیاسی استوار است که هرگاه به نفع قدرت‌های بزرگ باشد از آزادی دفاع می‌کند و در غیر آن، آن را لگدمال می‌سازد.» او تأکید کرد که هیچ توجیه سیاسی یا امنیتی نمی‌تواند قتل پژوهشگران و استادان دانشگاه را مشروع جلوه دهد، زیرا این اقدام نقض آشکار حقوق طبیعی، کرامت انسانی و عدالت است.
ترابوکو در بخش دیگری از سخنانش به ویژگی خاص جمهوری اسلامی ایران در پیوند میان قانون اجرایی و قانون الهی اشاره کرد و گفت: «در نظام حقوقی ایران، قانون وضعی تنها زمانی مشروعیت دارد که با نظمی برتر و الهی هماهنگ باشد؛ این همان بعد تمدنی است که در غرب از میان رفته است.» او افزود که غرب با جایگزین کردن منافع گروهی و اراده اکثریت به‌جای حقوق طبیعی، از بنیان‌های اخلاقی و انسانی قانون فاصله گرفته است.
در پایان، وی تأکید کرد که محکومیت حمله اسرائیل به دانشگاهیان ایرانی تنها اقدامی سیاسی نیست، بلکه وظیفه‌ای اخلاقی و عدالت‌محور است که آینده انسانیت را رقم می‌زند. ترابوکو هشدار داد که جامعه جهانی در برابر دو راهی مهمی قرار دارد: یا باید قانون را در خدمت قدرت ببیند، یا آن را ابزاری برای مشارکت در نظم طبیعی و الهی بداند. او سخنان خود را با پرسشی تکان‌دهنده به پایان رساند: «مدعیان آزادی، آیا هنوز شایسته چنین عنوانی هستند؟»