توسط : میز نشریات به قلم دانشجویان انجمن اسلامی دانشگاه شاهد”
نشریه تسنیم به قلم انجمن اسلامی مستقل دانشجویان دانشگاه شاهد در ویژه نامه خود به مناسبت ۱۳ آبان در نشریه خود با تمرکز بر روی مسئله دانشجو و دانشگاه سیاسی، سلسله مطالبی را به رشته تحریر درآورده‌اند.
خانم سارا محمدی و خانم ریحانه شهیری در مطلبی با عنوان «فریادی که جنبش آفرید» به ترسیم مسیری پرداختند که از اعتراض امام خمینی به موضوع کاپیتولاسیون آغاز شد و امتداد آن به انقلاب اسلامی، تسخیر لانه جاسوسی و دفاع از خاک میهن اسلامی انجامید و تکیه‌گاه استواری برای فلسطین و مقاومت شد و حماسه‌ی طوفان الاقصی را بوجود آورد.
این نشریه در مطلبی با عنوان «صدای دانشجو خاموش شدنی نیست» با اشاره به روزهای شلوغ دانشگاه در آذر ۱۴۰۳ و حضور چهره‌هایی چون سعید جلیلی، علیرضا زاکانی، الیاس حضرتی و… از وضعیت کنونی مدیریت دانشگاه انتقاد نموده و از تبدیل دانشگاه به حیات خلوت مدیران و بیرون راندن فضای سیاسی از دانشگاه انتقاد کردند.
سید علیرضا هاشمی در مطلبی با عنوان «رویای آمریکایی! استحاله معنای آزادی: از دیوار سفارت تا بابانوئل و کدوحلوایی…» از تغییر آرمانهایی که گفت که در دل جوانان ۵۷ پرورانده شده بود و شور تغییر دنیا را فریاد میزد و اکنون در گیر و دار هالوین و کاستوم‌های آن رو به زوال رفته است.
حسن صمدی در مطلبی با عنوان «ما هنوز زنده‌ایم» با گره زدن آرزوهای خود به شرایط اجتماعی ابتدای انقلاب و قله‌های کنشگری دانشجویان در آن دوران و تقلیل وضعیت کنشگری در دوران کنونی، از اهمیت شناخت نقش خود در زمان فعلی و اهمیت امتداد مسیر مبارزه با استکبار در زمان کنونی گفت.
این نشریه در مطلبی دیگر با عنوان «بازگشت به دانشجوی دانشگاهی» افزده است که دو سال اســـت که رهبر انقلاب در دیدارهای
دانشجویی، بر اهمیت کار در دانشگاه ها تاکید کرده‌اند. اما این توصیه آن طور که باید و شاید در دانشگاه رعایت نشد. تسنیم به این بهانه، به پی جویی عمیق علت این توصیه پرداخته و سعی می کند به این سوال پاسخ دهد که چه اتفاقی افتاد که امروزه «بازگشت به دانشگاه» براي ادامه بقای جنبش های دانشجویی به امری لازم تبدیل شده است.
چرا بقا؟ اگر به کارنامه ي جنبش هاي دانشجویی در سال های اخیر نگاهی کنیم، به نظر می آید که جنبش دانشجویی دیگر تاثیرگذاری و مرجعیت سابق خود
را ندارد. جنبش دانشجویی نه جریانی جدي در جامعه راه می اندازد، نه می تواند دولت را به یک تصمیم جدی مصمم کند و نه حتی می تواند یک مسئله کوچک درون دانشگاهی را اصلاح کند.
