وفاق علیه تجربه

داستان وفاق دارد به جاهای جالبی می رسد و به تدریج ماهیت حقیقی خودش را آشکار می سازد. هنوز یک هفته از توصیه رهبر معظم انقلاب به فراموش نکردن تجربه ده ساله برجام نگذشته که وفاق عجیبی برای به فراموشی سپردن آن شکل می گیرد، آن هم از جانب کسانی که مدعی ولایت مداری هستند.
داستان از آنجایی شروع شد که دکتر جلیلی در پاسخ به اصرارهای مکرر یک دانشجو برای مناظره با روحانی، این مناظره را پذیرفت و نکاتی درباره برجام بیان کرد.
همین اتفاق ساده کافی بود تا هجمه هماهنگ و شدیدی به نام اتحاد و به کام وفاق، علیه جلیلی شکل گیرد.
عجیب ترین قسمت داستان آنجاست که سخن گفتن درباره ده سال گذشته را مخالف بیانات رهبری در باب اتحاد مقدس عنوان کردند. گو نه اینکه چند روز پیش از آن، رهبر معظم انقلاب با اشاره به برجام تاکید داشتند که “تجربه‌ها را فراموش نکنیم، این تجربه‌ی ده سال گذشته را فراموش نکنیم.”
این مساله زمانی اهمیت دوچندان پیدا می کند که اساسا قبول برجام از سوی نظام برای آن بود تا تجربه ای ملی حاصل شود و این تجربه پرهزینه، چراغ راه آینده باشد. اما چرا عده ای به دنبال خاموش کردن چراغ تجربه هستند؟
چرا روحانی می گوید مخالفان برجام ساکت باشند و به دنبال بستن دهان منتقدان است؟ چرا وفاق محفلی اینگونه به نفع فراموشی و علیه تجربه عمل می کند؟
پاسخ روشن است، اگر تجربه تاریخی، ملاک عمل قرار گیرد، جایی برای محافل قدرت و ثروت باقی نمی ماند. برجام یک توافق نامه ساده نبود که حداکثر برخی اشتباهات و بی دقتی ها در آن صورت گرفته باشد. برجام یک ایده برای اداره کشور بود که هر گونه آلترناتیو دیگر را ناممکن جلوه می داد.
ایده برجام بر نادیده انگاشتن ظرفیت های داخلی و تکیه بر اراده خارجی استوار است. ایده برجام بر بی اعتمادی نسبت به مردم و اعتماد به سرمایه گذاری خارجی بنا شده است. برجام، مانیفست حکمرانی به شیوه محفلی است. شکست برجام می تواند شیوه های آلترناتیوی را که سال ها با بر چسب های مختلف از صحنه سیاست ورزی کنار گذاشته شده اند، برجسته سازد.
یکسال نخست دولت چهاردهم نیز تحت سلطه ایده برجام قرار داشت و همین امر باعث تشدید مشکلات کشور شد.
شکست قطعی ایده برجام با فعال شدن مکانیسم ماشه، یک نقطه بزنگاهی در داخل کشور است تا شیوه های آلترناتیو اداره کشور مجال ظهور پیدا کنند، امری که محافل قدرت و ثروت را به شدت هراسان کرده است. هجمه های هماهنگ به هر گونه بازخوانی تاریخ برای عبرت گرفتن و تجربه اندوختن نیز ریشه در همین امر دارد.
روشن است که اگر با تلاش های محفلی، چراغ تجربه خاموش شود، تمام هزینه هایی که ملت ایران در این ده سال برای تجربه اندوزی پرداخت کرده اند به هدر خواهد رفت. امری که می تواند به تکرار اشتباه در برجام های دو و سه، با پیامدهایی به مراتب وخیم تر منتهی شود.