گاهی تاریخ تکرار میشود، اما در لباسهای مختلف… گاهی مظلومیت، چادر بر زمین کشیدهی صدیقهی طاهره(س) است و گاهی پوتینهای پارهی رزمندهای در برفهای کردستان.
گاهی دفاع از حریم، فریاد “یا علی” پشت در بستهی خانهی وحی است و گاهی، نجوای “حسین حسین” بر لبان جوانی در سنگرهای آبادان.
این دو صحنه، قرنها فاصله دارند، اما از یک حقیقت حکایت میکنند:
“شهادت، عاشقانهی بیپایان بندگان با معبود است.”
فاطمه(س) شهید شد تا ولایت زنده بماند.
شهدای دفاع مقدس شهید شدند تا این ولایت،امروز و فردا داشته باشد.
آنها همه از یک نورند؛از نور فاطمهای که تاریخ، مظلومیتش را فراموش نخواهد کرد.
و اینچنین است که راه، همیشه روشن میماند…
از کوثر فاطمه(س)تا شط های جنوب، رودی از عشق جاری است و این رود، هرگز نخواهد خشکید.

