یک الگو و یک وظیفۀ بزرگ

الگوی اسلام برای کرامت و حقوق زنان خیلی برای جهان امروز شنیدن دارد. الگویی که طبق فطرت باشد بر دل می‌نشیند؛ به‌ویژه آنکه این الگو از ذهن چند انسان در نیامده، بلکه از ناحیۀ مبدأ ربوبی آمده باشد. اسلام الگویی برای زندگی دوست‌داشتنی دارد که میان زن و مرد تفاوتی ندارد. پس شیاطین باید هم برنتابند و در برابر جامعۀ دینی مرد و زن را هدف قرار بدهند. این را جلیلی در جلسۀ 124 حکمت سیاسی گفت. جلسه‌ای در آستانۀ میلاد حضرت زهرا سلام الله علیها.
جلیلی از الگوی اسلام گفت. از الگوی «زندگی دوست‌داشتنی» که زن و مرد ندارد و هر که ایمان و عمل را پیوند دهد در همین دنیا به آن زنده می‌شود: «مَن عَمِلَ صالِحًا مِن ذَكَرٍ أَو أُنثىٰ وَهُوَ مُؤمِنٌ فَلَنُحيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً» تا آن جا که خدا برای همۀ مومنان، چه زن و چه مرد، از دو بانو به‌عنوان «نمونه» یاد می‌کند؛ چه مریم که هم صحبت فرشتگان بود: «إِذ قالَتِ المَلائِكَةُ يا مَريَمُ…» چه همسر فرعون: «وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِلَّذينَ آمَنُوا امرَأَتَ فِرعَونَ». در برابر، شیاطین و فرعونیان نیز زن و مرد نمی‌شناسند و همه را گمراه می‌خواهند: « فَلَمّا جاءَهُم بِالحَقِّ مِن عِندِنا قالُوا اقتُلوا أَبناءَ الَّذينَ آمَنوا مَعَهُ وَاستَحيوا نِساءَهُم »
جلیلی از زن و عناوین آن در قرآن گفت. به‌جز مصادیق، زن در قرآن را از خلال عناوین نیز می‌توان شناخت؛ چه آنجا که با نام مادر از کرامت و حقوق بانوان یاد می‌کند، چه آنجا که با عنوان همسر از لوازم کمال با مسئلۀ «زوجیت» سخن می‌گوید. «خَلَقَكُم مِن نَفسٍ واحِدَةٍ وَخَلَقَ مِنها زَوجَها» تا آنجا که شیاطین همین زوجیت را هدف می‌گیرند: «وَاتَّبَعوا ما تَتلُو الشَّياطينُ … ما يُفَرِّقونَ بِهِ بَينَ المَرءِ وَزَوجِهِ» پس غرب باید هم برای نیمی از جامعۀ بشری نقشه بکشد تا بنیان خانواده را هدف بگیرند. آن هم غرب تازه به دوران رسیده‌ای که تا همین چند دهه قبل حتی مالکیت را هم برای زنان به رسمیت نمی‌شناخت!
جلیلی با توصیف این صحنه در عرصۀ جهانی از «یک وظیفه» گفت. دشمن در برابر خود، الگویی متعالی از حقوق و کرامت زن می‌بیند و می‌فهمد چگونه این الگوی جدید او را فروخواهد پاشید؛ همین است که چه با چکمۀ رضاخانی، چه با هزینه‌های آنچنانی در برابر آن می‌ایستد. چون میفهمد اگر این الگو بر فطرت مشترک بشری نشست، عرصه بر او تنگ می‌شود. باید این «مضامین» را به جهان شناساند، اما در «صورت» و «قالب» نیز باید راهنمایی‌های نورانی دین را به کار برد تا آن هنر هم در مضمون هم در اجرا نورانی شود. این یک کار بزرگ و سترگ فرهنگی و سیاسی می‌طلبد.