جنگ جدید تروریستی آمریکا علیه ونزوئلا

دولت ترامپ، همراه با تندروترین اعضای جمهوریخواه و با تاسی به سیاستهای شکست خورده همپالکی جنایتکار خود در خاورمیانه، مبادرت به طراحی نقشه ای تروریستی علیه ونزوئلا ورهبر مردمی آن کرده است.
بعد از چند دهه، دوباره قشون کشی به آمریکای لاتین، این بار به این کشور صلح طلب و دمکراتیک، در دستور کار رژیم استعماری آمریکا قرار گرفته و با باجخواهی آشکار علیه رئیس جمهور مادورو، ۵۰ میلیون دلار برای سر او جایزه تعیین نموده است.
البته اینکار اگر باب شود، ارزش سر ترامپ با مبلغ بسیار کمتری خواهد بود و میلیونها نفر در خود آمریکا آمادگی آنرا خواهند داشت.
ترامپ که خود سرآمد همه جنایات ازجمله تجاوز به کودکان نابالغ و مالیات دزدی و حق السکوت… بوده و در دادگاههای خود آمریکا به دهها جرم محکوم شده، مادورو را به قاچاق مواد مخدری متهم کرده که عمدتا توسط میلیاردرهای آمریکایی دور و بر خود وی هدایت میشود.
این شیوه جدیدی برای رژیم استعماری آمریکا نیست. سالهاست رهبران مردمی جهان در عملیات آشکار و پنهان آمریکا، هدف قرار گرفته و سرنگون یا کشته شده اند. لکن وضعیت ونزوئلا تفاوتهای اساسی با سایر نقاط، ازجمله ایران دکتر مصدق دارد.
این کشور بسیار ثروتمند، از سالها قبل و با نمونه برداری از جمهوری اسلامی ایران، بسیج مردمی و میلیونی تشکیل داده تا در مواجهه با هر تجاوز خارجی پیشقدم باشند. آمارها از ۴ میلیون نفر عضو نیروهای مردمی و بعضا توان بسیج ۸ میلیونی در برابر جهانخواران حکایت دارد.
با این توصیف ویتنامی دیگر در برابر آمریکا انتطار میکشد تا دولت دوم ترامپ را که با شعار «نه به جنگ»، مردم خود را فریفت، با افتضاحی جدید سر افکنده سازد.
در این سرافکندگی، وزیر خارجه کوبایی آمریکا- مارکو روبیو، نقش مهمی خواهد داشت. او که به واسطه ریشه لاتینی خود، و برای جلب اطمینان اربابان سفید پوست، باید تندروتر از آنان حرکت کند، وقیح ترین مواضع را علیه کل جهان از جمله فلسطین و آمریکای لاتین داشته است.
این کشور نفتخیز عضو اپک در قرنهای گذشته هم آماج حملات غرب به رهبری آمریکا بوده و بارها در آن کودتا براه انداخته اند تا با حاکمیت مزدوران خود، این ثروتهارا بهتر چپاول کنند. لکن از ۲۷ سال پیش، هوگو چاوز اولین رئیس جمهوری بود که در انتخابات سراسری، حائز اکثریت قاطع شد و اولین دولت کاملا مردمی را در ابتدای قرن ۲۱ در این منطقه حیات خلوت آمریکا برپا کرد.
به همین سبب، کودتای ۲۰۰۲ را علیه وی راه انداخته و آمریکا بارها تلاش کرد او را ترور کند. سرانجام هم این رهبر آزاده، در پی بیماری مشکوک جان باخت.
از زمان جانشین چاوز، مادورو هم، دولت آمریکا و اروپا، از هیچ دروغی برای خدشه بر انتخابات مردمی این کشور فروگذار نکرده و حتی جوانکی مزدور بنام خوان گایدو را بعنوان رئیس خود خوانده دولت ونزوئلا به رسمیت شناختند که پس از چند سال رسوایی، خود مخالفان هم دیگر ویرا حمایت نکردند. اکنون آنها با سلاح عریان ترور مادورو و آمادگی برای حمله نظامی با محاصره این کشور، وارد میدان شده اند.
اما داستان سازی علیه ونزوئلا از
این کشتیهای دزدان کاراییب، با ناخداهای ناشی، محکوم به غرق شدن در همان دریاهای غرائب (ریشه کاراییب) است و آزادیخواهان جهان منتظر این واقعه اند. به تازگی ۲۵ کشور بیانیه استنکاف خود را از این وقایع منتشر کردند.
انتظار میرود قدرتهای جهانی نوطهور مانند چین، هند، روسیه، اندونزی و بریکس که اعضای لاتینی آن مانند برزیل (و حتی مکزیک خارج از این چارچوب)، بشدت با ماجراجویبهای تروریستی آمریکا ابراز مخالفت کرده اند، در جهات عملی نیز دولت ونزوئلا را برای پیگیری استقلال خود یاری دهند.