هشتم آبان، سالگرد خاموشی شاعری است که نفسهایش با انقلاب همآهنگ بود. قیصر امینپور، نه فقط یک نام، که جلوهای از «نخستین رویشهای زیبا و مبارک انقلاب در عرصهٔ شعر» بود. درگذشت او را رهبر معظم انقلاب، حضرت آیتالله خامنهای، «خسارتبار» خواندند و از او به عنوان «شاعری خلاق و برجسته» یاد کردند که همواره به سوی قلههای هنر در حرکت بود. این پیام، خود گواهی است بر جایگاه رفیع این شاعر فرهیخته در منظومهٔ فکری و فرهنگی انقلاب اسلامی.
او از پایهگذاران حلقهٔ شعر حوزهٔ هنری در سپیدهدم انقلاب بود و شعری را که میسرود، سلاح مبارزه و وسیلهای برای ایجاد شور و هیجان انقلابی در مخاطبانش میدانست. با این حال، دور از انصاف است اگر او را در چارچوبی تنگ محبوس کنیم. قیصر، شاعری به غایت مردمی بود؛ اشعارش از درد مردم و برای مردم میسروده میشد. سلوک شعری وی را میتوان همدردی با مردم توصیف کرد. او در دههٔ هفتاد به تأمل در دردهای خویش و دردهای مردم زمانه پرداخت و با این مضامین، زیباترین و ماندگارترین اشعارش را سرود.
وفاداری به آرمانها
امینپور از جمله شاعرانی بود که در نیمهٔ راه، رفاقت با انقلاب را رها نکرد. خودش با صراحت میگفت: «بر خلاف دیگرانی که رفیق نیمه راه هستند و میگویند که ما این شعرها را نگفتیم، ما این کارها را نکردیم و توبه کردند، ما رفیق نیمه راه نیستیم…». این پایمردی، حتی در روزگاری که برخی تحلیلها حاکی از فاصلهگیری او از قدرت در سالهای آخر عمرش بود, سبب شد تا علیرغم همهٔ تلاشهای معاندان برای ایجاد شکاف، چهرهاش به عنوان یک «شاعر انقلاب» تثبیت شود.
پیام رهبری: سندی برای جاودانگی
پیام تسلیت رهبر انقلاب در درگذشت قیصر امینپور،نه فقط یک رسم، که سندی است بر اصالت و تأثیرگذاری این شاعر. ایشان فرمودند: «او و دوستانش نخستین رویشهای زیبا و مبارک انقلاب در عرصهٔ شعر بودند و بخش مهمی از طراوت و جلوهٔ این بوستان، مرهون ظهور و رشد آن عزیز و دیگر دوستان همراه اوست». این کلمات، میراث شعری قیصر را برای همیشه در تاریخ انقلاب اسلامی ثبت کرد.
سخن پایانی
قیصر امینپور رفت،اما ترانههایش در جان این سرزمین جاری است. از «دستور زبان عشق» تا «گلها همه آفتابگردانند»، او آموخت که میتوان شاعری متعهد و در عین حال، جهانی بود. روحش با شاعران و شهیدانی که به ایشان سلام فرستاد محشور باد، و یادش در کنار شعرهای ماندگارش، جاودان.

